Ostrá, řezavá bolest. Kůže mě pálí. Milióny drobných kapiček ledové vody dopadají na mé tělo. Zhluboka dýchám, abych to v sobě přebil. Abych necítil to zoufalství. Jako pokaždé, když to mám za sebou. Dřív jsem cítil úlevu, dnes ne… Dnes cítím jen
„Bille, už to takhle dál nemůžeme dělat…“ „Proč ne? Bojíš se? Můj velký neohrožený bratr má strach?“ „Ano, mám strach. Tohle se nám jednou musí vymknout z rukou… Jak dlouho myslíš, že to můžeme skrývat?“ „Tak dlouho, dokud nás to bude bavit!“
Tiché kroky a nesmělé zaklepání na dveře. Jak je to pořád stejné… Zase nasadit masku. Falešný úsměv, nenáviděné doteky, přetvářka. Bludný kruh, ze kterého není úniku. Čekám na zázrak. Na něco, co změní tuhle bezvýchodnou situaci, něco co mi pomůže tomu uniknout.