autor: Rachel „Tak dobře, zítra kolem čtvrté odpoledne tě budeme očekávat. Ok, měj se,“ Tomovy ruce odložily luxusní, mobilní telefon na sedadlo vedle sebe a jejich majitel se znova pozorně zadíval na přeplněnou berlínskou silnici před sebou. Jeho noha okamžitě zareagovala na červenou na semaforu a
autor: Rachel Tomovy ruce pomalu sjely po kuchyňské lince a jejich majitel se pohledem svých očí zaměřil na myčku před sebou. Po paměti otočil knoflíkem, spustil program a spokojeně zaznamenal činnost toho velkého pomocníka. Spokojeně se odtáhl a očima vyhledal hodiny na stěně. Ukazovaly
autor: Rachel Velké, nablýskané auto zaparkovalo před vchodem a oslnilo tak jasnou září svých světel celou ulici, nořící se do ztmavlého kabátu blížící se noci. Jeho majitel pomalu zastavil před garážovými vraty, vypnul motor a očima přelétnul po digitálních hodinách, svítících před
autor: Rachel První sluneční paprsky vycházejícího slunce pronikly skrz hustou, neproniknutelnou mlhu, vznášející se nad spícím Berlínem a otevřely mu tak svou zlatavou, hřejivou náruč. Rozlétly se po ještě ztmavlé obloze jako hejno třpytivých odlesků, napily se z kapek rosy, které se
autor: Rachel Tomovy oči pomalu zamrkaly a Tom mírně pootevřel svá ústa překvapením. Nejistě přešlápnul na svém místě, stiskl ve své potící se dlani kliku domovních dveří… a znova vzhlédnul k čokoládově hnědým očím, které se na něj upíraly. Oplatil jim pohled
autor: Rachel Ahoj zlatíčka, nějak nevím, co napsat… takže asi jenom to, že jsem tady s další, novou povídkou, jak jsem slíbila na konci VTL xD Takže mě tu máte zase a já bych vám k ní řekla alespoň pár slov, než