autor: Anchy Flashback „Tome, co to děláš?“ „Poslouchej mě, ty hloupá, debilní děvko! Vezmi si toho svýho zasranýho přítele a vypadni! Slyšíš mě? Nadobro odtud vypadni a už se nikdy nevracej!“ „Ale…“ „Budu to tady udržovat v chodu, aby lidi nikdy nezjistili
autor: Anchy Otevřel dveře bez zaklepání, protože tak to dělal Gustav. Gustav byl zřejmě jediný, kdo směl… „To tě tvoje matka neučila klepat?“ Zeptal se nezaujatý David, když zřejmě vyťukával nějaké údaje do Grummy, jak láskyplně říkali gama přístroji. Andreas se v
autor: Anchy Bílý laboratorní plášť mu volně visel kolem boků. Byl to jediný kus látky, který zakrýval jeho tělo před zbytkem světa. Nohy měl pevně obtočené kolem bratrova pasu, ruce kolem krku a držel se ho jako malé vyděšené dítě. Třásl se.
autor: Anchy „Tak do mě!“ „Co prosím?“ „Co chceš vědět?“ Andreas právě vstoupil do místnosti poté, co dostal Georga zpět do cely a dal mu sedativa. Gustav se zřejmě stihl převléknout do oblečení na spaní, seděl na posteli a čekal, až se
autor: Anchy Paprsek světla mu nepříjemně svítil přímo do obličeje. „Jdi do prdele!“ Řekl slunci, které se však chovalo až moc vychytrale, protože neuhnulo ani o píď. Nespokojeně zasténal a dvakrát zamrkal, aby přizpůsobil oči explozi světla kolem sebe… Zívl, natáhl ruce
autor: Anchy Rukou sáhl na kliku, ale než ji stačil spustit dolů, ozval se z druhé strany dveří téměř nelidský výkřik. Není to tak dávno, co se ocitl v podobné situaci… a stejně tak všichni, kdo pracovali ve výzkumných laboratořích… jak by
autor: Anchy Zavřel dveře Georgova vězení a zavolal Andrease. „Do deseti minut ho chci mít na stole a připravte léky…“ „Ano, pane,“ přikývl a zamířil na chodbu. „A Andreasi,“ křikl za ním Gustav, „přines ty nové sledovací čipy, které jsme minulý týden
autor: Anchy Cítil, jak se místnost rozzářila, a slyšel, jak chlapec říká: „Pane Schäfere, pane…“ „Hmm, co se děje, Andreasi?“ „Probudil se, pane… A nezdá se, že by byl úplně spokojený se současným stavem věcí.“ Gustav zpozorněl a vstal z postele. Podíval
autor: Anchy „Včera v jednu ráno, jsme přijali novýho, pane.“ Vyšší muž přikývl. „Splňuje požadavky, které jsem vám zadal?“ Menší muž přikývl. „Je mu pětadvacet, má hnědé vlasy, dobrou fyzickou stavbu a vcelku dobrý hudební talent. Na basovku se učí už skoro