Du bist nicht allein 21.
autor: Akkira TOM: Odešel jsem z jídelny před Billem, zastavil jsem se za nejbližším rohem a sleduji v zrcadle odraz vchodu do jídelny. Po chvíli se v něm objeví Bill. Mluví s Gustavem. Tuším, o čem nebo spíš o kom se baví.
autor: Akkira TOM: Odešel jsem z jídelny před Billem, zastavil jsem se za nejbližším rohem a sleduji v zrcadle odraz vchodu do jídelny. Po chvíli se v něm objeví Bill. Mluví s Gustavem. Tuším, o čem nebo spíš o kom se baví.
autor: AkkiraOmlouvám se, že mi tak trvá, ale nějak vůbec nestíhám. Začal mi blázinec kolem saturáku a začala škola a už začínají bláznit se zkoušením, mno co vám budu povídat:)Prostě tady máte další díl a další snad v brzké budoucnosti taky přibude:DPříjemné
autor: Akkirabetaread: Janule Předem se omlouvám jestli o prázkách nebudou moc přibývat díly, ale nějak mi teď nejde psát. Většinou píšu ve škole, ale pokusím se napsat další díly;) Děkuju moc za komenty pa Akkira TOM: Ucítím jemně hladící ruku na svém
autor: Akkirabetaread: Janule TOM: Rozhovor proběhne relativně v klidu, i když vztek mě stále neopustil. Cesta zpět proběhne v naprosté tichosti. I do pokojů dorazíme bez jediného slova, jen se napůl úst pozdravíme a zmizíme za dveřmi. Bill hned zmizí v koupelně.
autor: Akkirabetaread: Janule BILL: Rozhlížím se po pokoji. Tom nikde. Proběhnu všechny místnosti našeho „pokoje“. Nic. Snad si nechce hrát ještě na schovku. Zahlédnu pohyb za závěsem. Se škodolibým úsměvem se potichoučku šinu k dotyčnému závěsu. Rychle ho odtrhnu s hlasitým: „Bááááf.“
BILL: Znovu se rozesměji. Takhle vysmáté ráno už jsem dlouho nezažil. „Díky za poklonu, ty na tom taky nejsi nejhůř, akorát máš neuvěřitelně špičatý kosi. Asi budu mít od tebe modřiny,“ rýpne si Tom. Cože? Hlavně, že on je měkoučký. Člověk chvíli
BILL: Tom se na mě nechápavě dívá. To mě rozesměje ještě víc. Nemůžu si pomoct, ale svůj smích nedokážu potlačit. „Co? Proč se směješ?“ ptá se brácha nechápavě. Snažím se uklidnit, abych byl schopen mu odpovědět. „Už vím, jak u tebe ty
TOM: Bill přestane básnit o dokonalosti Lisy. Je do ní větší blázen než jsem předpokládal. Asi jsem svědkem zrodu jeho vysněné romantické lásky. Proč ji ale neprožívá se mnou? Tak rád bych mu splnil vše o čem tak nadšeně vypráví. Jenže to
TOM: „Tobě to vadí?“ ptá se s obavami v hlase Bill. Cítím, že ho mrzí, že s ním nesdílím jeho radost. Ale nejde to. Radost nemohu ani předstírat, rád bych kvůli němu, ale nejde to. Smutek se ve mně mísí se zlostí.
Předem se chci omluvit, že to tak trvalo. Sice jsem měla další díl napsaný už dávno, ale není nad to, když vám odejde grafická karta:( Ale už je to v poho..tak vám jen přeji příjemné čtení:) Zdajec Akkira BILL: Pořád přemáhám smích.
BILL: Nevím, jak dlouho na mě Tom křičí. Vše, co mi říká, je částečně pravda a já si uvědomuji, jaký o mě musel mít strach. Jak já vyváděl, když přišel o hodinu déle a to jsem věděl, kde a s kým je.
Tenhle díl je jen z pohledu Toma. Ale nebojte, příště už se Bill zase objeví;) TOM: „Sakra, kde je??“ Začnu nervózně pochodovat po pokoji. Při dalším kolečku kolem gauče hrábnu po mobilu. Za stálého pochodování najíždím na číslo svého bratra. Ne že
BILL: Za Margaret a naštěstí i Bobíkem, zaklapnou dveře a já se rozesměji. „Asi jsem jí musel lézt na nervy,co??“ popichuji Lisu. „To udělala schválně. Strašně ráda si ze mě dělá srandu a nejraději před publikem,“ začne si Lisa stěžovat. „I ty
BILL: Bobík sice přestal štěkat, ale jeho pohled není zrovna přívětivý. „Neboj on tě nekousne,“ snaží se Lisa, abych získal důvěru ke tvoru, který mě chtěl před chvílí přinejmenším sežrat. “ No moc na to nevypadá,“ snažím se jí rozmluvit její snahu.
V tomhle díle se hádá Tomův rozum a jeho city(srdce)…vyzní to asi divně a bude to asi trošku vypadat, že je Tom schizofrenik:D Tak ale snad se v tom nějak vyznáte;) BILL: Než mi stačí Lisa odpovědět a já stačím dále rozvíjet