TOM: Pod sprchou zapomenu na nezvykle rychlý a nevysvětlený bratrův odchod. Nechávám na sebe dopadat kapky horké vody. „Tomhle se říká relax,“ zamručím si pod sprchou. Voda jako by ze mě smývala všechnu únavu z celého dne. Dnes jsem byl totiž já
TOM: Uaa, konečně na pokoji. Plácnu sebou na gauč, kde se pohodlně rozvalím. Ani nevím jak, ale usnu. Probudí mne až radostný výkřik, ozývající se z Billova pokoje. Chvíli mi trvá, než se úplně probudím. Slyším, jak Bill zmateně pobíhá po pokoji.
BILL: Ježíš to se nedá. Tom byl fakt úplně mimo. Naprosto nechápe, jak se ocitl ve výtahu. Nezapomněl jsem si rýpnout. Zmatený bráška k tomu úplně vybízel, jak prudce zatřásl hlavou, až se zakymácel. Už dlouho se nestalo, aby byl Tom až
BILL: Vidím jak Tom otvírá pusu. Nezaslechnu, co říkal. I-pod mám naplno. Sundám si tedy jedno sluchátko s otázkou: „Říkal jsi něco??“ Podle jeho výrazu poznám, že si zase mumlal pro sebe. Vyděšeně totiž vyvalí oči, skousne si spodní ret, jak přemýšlí,
BILL: V zamyšlení dosednu na gauč. Mrzí mě, že jsem na Toma takhle vyjel. Snaží se mi jen pomoc. Vím to. Už bych mu to vážně měl říct, aby pochopil, proč jsem poslední dobou takový. Musím se mu omluvit. Protentokrát to ještě
TOM: „Bille, co tam tak dlouho děláš?? Nevim jestli to víš, ale nejsi jediný obyvatel tohoto pokoje. Já se chci taky umýt,“ snažím se bratra donutit, aby mě konečně vpustil do koupelny. I na jeho poměry je tam neobvykle dlouho. Poslední dobou