Držel Billa v náruči a přijímal jeho polibky, byly to ty nejkrásnější polibky, jaké kdy zažil. Viděl jeho bezbrannou tvář, jeho dokonalou něžnou tvář, za kterou by dal život. Proč jej najednou svíral tak zvláštní strach? Proč najednou svíral Billa tak strašně
Ležel na posteli a jeho černé vlasy se rozprostíraly na bělostném polštáři. Tiše hladil Marcusova záda a oči měl přitisknuté ke stropu nad svojí hlavou. Nemyslel, prostě nemyslel, absolutně vypojil z provozu všechny své rozumové buňky a varovné alarmy ve své hlavě.
Jeho slabé paže se křečovitě chytily okenního parapetu a on s prudkým výdechem vyklonil tvář do tmy. Srdce mu bušilo tak, jakoby chtělo prorazit jeho drobné tělo a měl pocit, že je slyšet snad na celý dům. Neviděl zářící hvězdy na bezmračném
Bill nemohl vidět, jak v Marcusových očích slastně zablesklo. „Promiň, nechci tě dostat do rozpaků. Jen ti chci říct, že se mu nedivím. Na jeho místě bych si tě každý hlídal úplně stejně. Máš zvláštní dar, Bille. Vyvoláváš v lidech pocit, že
„To bolí,“ pokusil se Bill svést řeč na bratrův stisk, který nemilosrdně drásal hebkou kůži jeho paží, v níž zůstávaly stopy po jeho hluboko zabořených prstech. Toma začínalo jeho neustálé vymlouvání a odvádění od tématu rozčilovat. Čím dál více jej tím totiž
Tvář mu zbělela, jak usilovně se snažil v rychlosti přemýšlet. Proboha, co teď? Jaká ironie, v přeneseném smyslu, jakoby o něj znovu soupeřili oba dva. Tom, stojící za dveřmi a hlasitě se dobývající dovnitř a Marcus, který naopak poklidně dýchal do telefonu,
Tom přestal v laskání bratrových úst. Znovu se napřímil a jemně si přitisknul k tělu jeho tvář. Cítil, jak Bill zvolna objímá jeho boky a opatrně jej po nich hladí. Působili tak idylicky, jejich absolutní odlišnost je spojovala v naprosto dokonalého člověka
Bill uvítal první sluneční paprsky s nezvyklou úlevou a potěšením. Letmé světlo, které procházelo do jejich pokoje i přes stáhnuté žaluzie, pro něj bylo jakýmsi vysvobozením z noci, která v něm zanechala zvláštní a nevysvětlitelný pocit. Sám jej neuměl definovat, což jej
Po těle mu přejel mráz. Věděl, že jej bratr nemůže vidět, že tvrdě spí s víčky pevně stisknutými a jeho hruď se pravidelně nadzvedává, přesto se od něj musel odvrátit, jako by si snad myslel, že Tom může spatřit jeho provinilou tvář.
Billův pohled plný obav stačil Marcusovi k tomu, aby okamžitě pochopil. Pustil jeho ruku, kterou až do této chvíle jemně svíral a poodstoupil od něj na vzdálenost, která už by se dala považovat za slušnou. Neodcházel, neměl důvod, nedělal nic zakázaného ani
Odešla. Možná se pro ni atmosféra stala stejně tak nedýchatelnou jako pro oba bratry. Nedrželi ji, opustila místnost bezprostředně po příslibu mlčení, který přišel z její vlastní vůle, její vlastní iniciativy. Nečekali to. Ani jeden z nich nečekal náhlou soudržnost, ohleduplnost a
Teresa upírala svůj šokovaný výraz na dvojici, která se od sebe právě v neuvěřitelné rychlosti distancovala. Tomovi se doslova zatmělo před očima a krev jakoby mu ztuhla v žilách. Tohle je konec. Není to, jako když se o jejich soukromém životě dozvěděla
„To by snad stačilo ne?“ zaslechl Bill za svými zády a ohlédl se po známém hlase. Střetl se s bratrovým přímým pohledem, který se na něj přísně upíral. S pohrdavým úšklebkem si přiložil skleničku znovu provokativně k ústům. Tom se neudržel a
Tom se ze svého strnulého výrazu rychle probral a prudce odstrčil její dlaň, jako by jej pálila. „Co si myslíš že děláš?!“ křikl na ni vztekle. Teresu jeho reakce nijak nevyvedla z míry. Způsobně se posadila a lehce se pousmála. „Posledně jsi
Bill se naklonil blíže k zrcadlu, aby se mu naskytnul lepší výhled na jeho tvář. Na perfektní tvář. Téměř dokonalou tvář. Bylo až neskutečné co všechno zmůže vrstva líčidel a dvě hodiny práce zručné visážistky. Jakoby to ani nebyl on. Poslední dny