Chaos v duši II 24.
autor: Áďa Tom Přes zeď jsem slyšel každý jeho vzlyk. Seděl jsem na vlastní posteli a bráškův pláč mi drásal srdce. Copak si myslí, že nevím, že od Sillyho konce nemá koně rád? Samozřejmě, že to vím! Jenže taky vím, jak moc
autor: Áďa Tom Přes zeď jsem slyšel každý jeho vzlyk. Seděl jsem na vlastní posteli a bráškův pláč mi drásal srdce. Copak si myslí, že nevím, že od Sillyho konce nemá koně rád? Samozřejmě, že to vím! Jenže taky vím, jak moc
autor: Áďa Tom Zaraženě jsem se na Billa zadíval. Co tím myslel? Jak Otoč to a jedeme domů? No to v žádným případě! Určitě mu nedochází, jak moc jsou koně důležití pro zahojení jeho psychiky. Věnoval jim takovou dobu… a hlavně takovou
autor: Áďa Tom Připadalo mi, že týden se vleče ke konci nekonečně pomalu. Snad to bylo tím, že jsem se neuvěřitelně těšil na to, jak Billa překvapím. S maníkem bylo už všechno domluvený, dokonce jsme si pro jistotu dali schůzku ve městě.
autor: Áďa Bill Po hodně dlouhé době se mi usínalo opravdu krásně. Po oněch strašlivých událostech ve sklepě jsem každý spánek očekával s hrůzou, bál jsem se, co se mi bude zdát. Kdyby to byly alespoň obyčejné sny! Jenomže ony byly tak
autor: Áďa Tom Když jsem se ráno probudil, do okna se zvesela dralo podzimní sluníčko. Ihned jsem stočil zrak k bráškovi, jestli je v pořádku. Vypadal, že ano. Byl stulený do klubíčka, pravidelně oddechoval a na tváři mu pohrával jemný úsměv. Při
autor: Áďa Tom Po deseti dnech nás konečně z nemocnice propustili domů. Teda… říkám nás, ale myslím tím hlavně Billa, já jsem mohl být doma už od začátku. Ale chtěl jsem být s bráškou každou vteřinu. Co bych taky asi tak doma
autor: Áďa Tom V tichosti a mé absolutní mlčenlivosti uplynuly tři dny. Za celou tu dobu jsem se od brášky nehnul ani na krok, pokud nepočítám nejnezbytnější cesty na záchod. Jenom jsem seděl u jeho postele a hladil ho po vlasech. Na
autor: Áďa Bill Stále nedokážu pochopit, co se to se mnou děje. Nemůžu se hýbat, nemůžu mluvit, ba ani nedokážu otevřít oči. A co je na tom ze všeho nejhorší… nedokážu k sobě přivolat Toma. Jsem ztracený, jsem sám, jen se svou
autor: Áďa Tom Opatrně jsem bráškovi otíral celé čelo. Ani se nehnul, oči měl nadále pevně zavřené. Dýchal mělce a přerývaně, jakoby utíkal před někým, kdo ho pronásleduje a už nemohl dál. Kůže byla zvlhlá potem, skoro jsem ani nechtěl vědět, nakolik
autor: Áďa Bill Nemám sebemenší tušení, kde jsem. Všechno halí hustá neproniknutelná mlha, která se po několika metrech vpíjí do bezedné temnoty. Jsem absolutně dezorientovaný. Je mi hrozně moc veliká zima, ale přitom mi po spáncích, krku i zádech stékají snad litry
autor: Áďa Bill Poslední, co si pamatuju, byla ta nejneuvěřitelnější bolest, jakou jsem kdy v životě pocítil. V momentu, kdy se rozžhavené železo dotklo mé kůže, jsem se ocitl v příšerné agonii. Nevěděl jsem, kde jsem, ani jak se jmenuju, jediné, na
autor: Áďa Tom Na stranu druhou, možná že je to nakonec i lepší, že Bill omdlel. Alespoň už nemusí vnímat tu bolest, kterou mu David působí, naplno. Stále jsem pevně svíral mříže a z očí mi tekly slzy lítosti i nenávisti, když
autor: Áďa Bill Ani jsem nevěděl, jak se nám podařilo usnout, ale když nás ráno vzbudil zvuk odemykaných dveří, byli jsme s Tomem stále ve stejné pozici. V tom nejzazším koutku našich cel, na kolenou, se vzájemně propletenýma rukama. Jen jsme ve
autor: Áďa Tom Chvěl jsem se zlostí, byl jsem však v takovém šoku a vzteku zároveň, že jsem nedokázal ani promluvit. Sevřel jsem mříže tak pevně, až mi zbělaly klouby, když jsem viděl, jak ten hajzl surově strčil do brášky takovým způsobem,
autor: Áďa Bill „Teď si teprve budeme hrát…“ Ta slova pronikala do mých uší tak vzdáleně. Jako bych byl příliš daleko od toho, kdo je říká. Zkusím se pohnout. Jde to, ale nějak nemůžu hýbat s rukama. Proč? Co s nima mám?